O Kentin Dışında Şiiri - Nevzat Erkol

Ben de bu yörelerdenim
Egeliyim, İzmir’den
O kentin dışında vurdular beni
Beni vuran o kentten.

Ne kanım aktı
Ne yandı canım,
Vurgun yemiş gibiydim
Yaralıydım kalbimden.

Kan tutar
Oldum olası kavgayı sevmem,
Kinim yok kimselere
Ne çektiysem, gönlümden.

O kentin dışında buldular beni
Kent bana çok uzaktı
Çok uzaktım İzmir’den
Bilmediğim yerlerde
Açmazlar içindeydim,
Tutkum ve düşlerimden.

Beni vuran bir kişiydi
O yalnız, ben yalnızdım
Denizden mi gelmişti
Peşimde miydi bilmem,
Ne olduysa apansız
Bir anda oldu
Dalgındım, umarsızdım
Sahilde bir yerdeydi
Kendimce günahsızdım.

Silâhı yoktu üstelik
Elleri cebindeydi
Öylesine kararlı
Taş bir yontu gibiydi.

Göz göze geldiğimde
Her yanım buza kesti
Bakışı son’a yüklü
Gözleri Ege rengiydi.

Bir damla kanım akmadı
Yanmadı canım,
Bir şey demedi üstelik
Bilemedim niyeti neydi.

Gözlerini kullandı
İyi anımsıyorum
Sinsi bir mermi gibi
Bakışı kalbime değdi.

Beni vurdu ve gitti.
Kimdi, eşkâli neydi
Görsem teşhis edemem,
Kentten henüz çıkmıştım
Yabancıydım, yalnızdım
Boğazı seyretmiştim
Kenti sevmiştim gizliden
Saklamam imkânsızdı
Her halimden belliydi.

Ne bir sözcük konuştu
Ne suçumu söyledi
Bir kıyıda buldu beni
Gözleriyle vurdu, gitti.

Son bir kez dönüp baktı
Tanımıyordu kesin.
Görsem, buydu diyemem
Bilmediğim biriydi.

Bir anlık bakışı kaldı
Gözlerimin içinde
Kepez miydi bilmiyorum
Akçay mı
Assos muydu,
O kentin dışında bulmuştu beni
Gözlerini kırpmadan kalbimden vurdu
Bakışlarıyla düştüm
Düştüğümü görmüştü,
Gözlerini gözlerime
Bakışıyla çizmişti.

Unutmam mümkün değil
Ege’ye benziyordu,
Kirpikleri ıslaktı
Nedense ağlıyordu.