O kendinin kralıydı.

Dimdik durdu.
Bronz, bir heykel gibiydi.
Etrafına bakındı, çember gözlüklerinin altından
Ortalığı sessizliğinde boğdu.
Çıt çıkmıyordu.
Sonra birden şimşek oldu, ışık oldu yayıldı etrafına
Arkasından, bir tufan koptu.
Durakladı….
Bulut gibi karadı yağmur oldu, sel oldu aktı aktı.
Yer gök ıslandı.
Asırların yıkamadığı, bentleri yıktı.

Çünkü o, kendinin kralıydı.

Sonra birden, aslan kesildi kükredi.
Kükredi, etrafına.
Sesleri yankılandı, taşlardan dağlardan
Taşlar yuvarlandı.
Ormanın sır dolu, sessizliğini bozdu.
İşte ben buyum, dedi.

Çünkü o, kendinin kralıydı.

13 Oca. 18
Ahmet Yüksel Şanlı er