O Kasabanın Sevgili Denizleri

Ah, günün geceye yansıması
gözündeki yıldızlarla belli ediyor kendini.
Umutlu değil İstanbul bu serüvenden.
Bir öyküden temizlenince elleri
yeni bir öyküye bulanıyor.
Ve çıktıkça küçülen bir merdivenden
korkmamayı tembihliyor kendine.
Ayağı hâlâ yerde.
Aradığı tüm kırlangıçların
bir kanat çırpımı uzağında
-tedirgin
-bekleyiş
Ve yüzlerindeki yalansız gülümsemelerle
-içi kır evi
-içi panayır
İçinde çocuklar körebe oynuyor hecelerle.

Diyor ki:
O kasabanın sevgili denizleri
denizlerin içinde yok.
Peki denizlerin deniz olduğu
zaman ve yer nerelerde?

Hayatı acımtırak, kül rengi.
Hayatı eski püskü anı defteri.
Hayatı hızla geçen sürelerde.
Zamanın bir yerinde asılı kalmış
unutulan fotoğraflar gibi hayatı,
'Ah ulan İstanbul,' denerek
sınırlanmış karelerde.

(03 Temmuz 1995)