'O' Karanlık Şiiri - Buse Uzunoğlu

'O' KARANLIK

Sen gideli çok oldu
Beni sevişin mazi,
Tekrar dönüşün hayal oldu
Senden sonra bende
Hep geceler birbirini kovaladı
Saat karanlığın en derin,
En kuytu köşesinde durdu
Öyle bi karanlıktıki
Kendimi görmem bile güç oldu
Böylesi bi karartıda tek gördüğüm,
Sönmeye yakın bi gölge oldu
Elimi uzatsam sanki dokunabiliceğim,
Sana özenmiş,sensizlikten kalan
O karanlığa...
Ama dokunmak için bir adım atsam
İyice küçülüyor,kayboluyor
O karanlık...
İz düşüm teorisine meydan okurcasına
Yaklaşmak,dokunmak,
Hissetmek istiyorum fitursuzcasına
Sana özenmiş karanlığa...
Ama kaybolur son umudum diye
Korkuyorum aslında
Çekiliyorum tekrar,
Oturuyorum usulca...
İzliyorum sensizliğin sessiz dansını,
Sönmeyen karanlığında...
Ağlıyorum,dolduruyorum
Berrak gözyaşlarımı avuçlarıma
Sonra kalbime serpiyorum
İçimdeki alevlere
Biraz olsun sönsün diye...
Bir sensizlikteki sana
Birde kendime bakıyorum
Belki bir adım atsam
Teninde sönücek kalbim
Ama belkide bir adım
Alıp götürecek,herşeyi
Elimde kalan son umudumu
Belkilerden vazgeçip,
Keşkelerle yaşamamak için
Susuyorum,duruyorum olduğum yerde...
Korkuyorum...
Bu yüzdende bu kadarıyla
Yetinmeye çalışıyorum.
Birgün olurda keşkeleri hatırlayıp,
Belkiler gelirse aklına
Hep seni takip eden
Gölge perdesini arala
Ben orada karanlığın içinde
Öylece duruyor olacağım
Yani tam olarak arkanda...