O Kadın Benim Annem Şiiri - Büşra Adıgüzel

Hani coğrafyada gördüğümüz gibi.
Güneşin en dik açıyla geldiği aydı,
Ağustos...
Üstüne üstlük bir de altısı.
Kızgın güneşin daha da kızdığı aydı.
Kızdırmak istememiştim ama her zamanki gibi asabi işte.
Ne edersin yıllardır böyle.
Ben doğdum.
Beni cezbeden şey neydi
Bu ağustosta.
Üstelik altısı...
İstanbul mu annem mi
Galiba hem İstanbul hem annem.
Bu iki cazibeli kadınla yavaş yavaş fotoğraf albümleri doldurduk.
Yine bu iki cazibeli kadın tanık oldu hayat sahnemizdeki oyunlara.
En yakınımızda ve en ön sıradaydılar.
Benim boyum,senin de saçlarının rengi aynı anda atmaya başladı.
Çamaşır suyu değen renkliler gibi ağardı,ama sessizce.
Derinden...
Çaktırmadan yani.
Üçüncü kız,üçüncü kelime,üçüncü yaş,üçüncü diş derken,
Bu üçler fotoğraflardaki yerlerini aldılar.
Bir keman gibi usul usul.
Zamanla yerimizde duramaz olduk.
Yavaş yavaş düşmeye başladık.
Düştük,yaralar teşrif etti dizlerimize.
Telaşa gerek yok.
Yara dediysek öpünce geçen türden.
Pansumana gerek kalmazdı yani.
Öyle ya,o yaşlarda reçete belliydi:
Anne dudağı kullanılarak yaraya kondurulan öpücükler.
Biz biraz daha büyüdük.
Biraz daha,biraz daha...
Velhasıl öpünce geçmeyen türden yaralar çıkmaya başladı.
Ciğerlerimizce korunan yanımızdaydı bu yaralar.
Hani herkesin yumruğunun büyüklüğünde olan yer var ya.
Canım,kalbimiz işte.
Bu yıllarda anlaşıldı.
Kalbimiz ağrıdıysa gideceğimiz yerin adresi.
Evimizdeki kardiyolog...
Anneler.
Hani bir başkası aynı şeyleri söylese de
Anne söyleyince dokunacaktı ruhumuza,
Ve titretecekti en ince tellerini ruhumuzun.
İllaki o ses o kadın,
Ve onun kurduğu cümlelerdi ağrı kesici etki gösteren.
Bağımlılık yapan,
Vazgeçilmesi imkansız,
Damarlarımıza işleyen,
Sevgi sınırlarını zorlayan,
Her daim hayat müfredatımıza dahil edilen tek kadın.
O kadın benim annem.