O kadın Şiiri - Erinç Türk

Koşuyordu mart ayazı vurgunu gözleri sağa sola bakarak.
Bilmem aklı fikri neredeydi .. oysa çok akıllı bir kadındı O
Koşup kolundan çektim uyuyorsa uyansın diye incitmeden
O kadar narindi ki ayıpladım kendimi kabaca davranmaktan
Yorgundu belli .. adımları yavaşladı , nefesi kesilir gibi oldu
Kucağıma alıp yol kıyısındaki çimenlere yatırdım yavaşça

Bekledim yeniden can bulmasını bedeninin kıpırdamasını
İmrenerek baktım kendinde değilken içime ateşler üşüştü
Sanki mart ayazı kesilmiş temmuz sıcağı sardı benliğimi
Ter bastı bütün bedenimi , ne oluyordu , neden bu halde
Varlığı ağır bir kokuydu ve ben bu kokuyla bayılıyorum
Korkuyla sarsıldım titreyen bedenim aklımı yiyordu bile

O an sağ eli sıkıca kavradı bileğimden bir tüy gezintisi
Tenimde dolaşıyor .. canıma can katıyor .. cesurlukla
Direncimi kazanıyorum hızla nasıl bir hal kutsiyet içeren
Toparlanıp ellerini alıp avuçlarıma coşkun bir heyecanla
Yalıyorum adeta bin bir dua ile kurtuluşa emin sevinçle

Yorgundu , yoğunluktaydı aylardır belki de yıllardır
Dirençliydi işinin gereğini yapıyordu zorunluluk içinde
Unutmuştu bir can olduğunu hatta gizemli bir canandı
Mart ayazını kesen ılık cemrelerdi birinin düşselliğinde
Koşarak kalktık kumsalda koşarmış ayaklar su içinde
Kol kola girdiler hemen oracığa çöküverdiler isteklice
Baktılar uzaklara ak köpüklerin sahile doğru koşuşuna
Dalıp gitmişti gözleri bedenleri akılları hep birden aşkla
efes // 35..04032021