O Kadın Şiiri - Sezai Özen

Terkedilmiş evinin boş köşesinde
Sızmıştı, her akşamki gibi.
Üşüyordu.
Titriyordu loş bir ışık altında
Örümcekler sarmış her yanı
Yağmur çeşmesi mavi gözleri
Yaşanmamış kadınlığını akıtıyordu
Başının altına yastık koydum.
Üstüne birşeyler örttüm
Şaşkındı.
Kendini bilmeyen şaşkın insanlardan
Hastaydı,
Ölümü bekleyen hasta insanlardan
Vurgun yemiş her aşktan
Kapılar kapanmış ona
İtilip kakılıyor
Herkes ona o gözle bakıyor
Kuytu bir otel odası
Ve sonrası

Tanıştık bir haziran akşamı
Yitikti şu yitik hayatta
Bedbindi şu bedbin hayatta
Konuştuk ordan burdan
O anlattıkça ben bittim
Mutluluk oyunumun farkına vardım.
İflas etti ortalık bir anda
Sustuk uzun bir süre
Onun o hali..
Hilalin ışığı vurdu yüzüne
Pembe yanaklarında yaşlar durdu
Güldü hafif tebessümle
Acıdım papatya saçlı
Menekşe gözlü o güle
Kaybedecek neyimiz vardı.

Ortalığı topladık
Mumlar yaktık dans ettik
İlk kez güldük eğlendik
Güneş doğdu,sarıldık
Şarkılar söyledik
Bende doğdum o da doğdu
Kurumuş geceyi suladık
Samanyoluna dilekler yolladık