O Kadar Zengindik ki Şiiri - Sıdıka Emek

O kadar zengindik ki; mahallemize güneş batıdan doğardı.
O kadar zengindik ki; birbirimize hayırlı sabahlar derdik.
O kadar zengindik ki; bir lokma ekmeği paylaşırdık.
O kadar zengindik ki; aynı sofrada, aynı tabaktan yemek yerdik.
O kadar zengindik ki; aynı bardaktan su içerdik.
O kadar zengindik ki; et yerine kuru soğan yerdik.
O kadar zengindik ki; tarhana çorbası içerdik.
O kadar zengindik ki; sebzelerimizi kendimiz yetiştirirdik.
O kadar zengindik ki; bisikletli dondurmacıdan dondurma yerdik.
O kadar zengindik ki; mahallemizdeki aç insanları doyururduk.
O kadar zengindik ki; akşamları sobanın üzerinde kestaneler pişirirdik.
O kadar zengindik ki; evimize gelen misafiri kendi yatağımızı verirdik.
O kadar zengindik ki; birisi üzgün iken asla gülmezdik.
O kadar zengindik ki; içimiz kan ağlasa bile gözlerimiz gülerdi.
O kadar zengindik ki; küçücük evimiz saraylara bedeldi.
O kadar zengindik ki; radyodan Zeki Müren dinlerdik.
O kadar zengindik ki; mektupla haberleşirdik.
O kadar zengindik ki; kul hakkı yemezdik.
O kadar zengindik ki; kapımıza geleni boş göndermezdik.
O kadar zengindik ki; birbirimizi canımızdan çok severdik.
O kadar zengindik ki; gerçek aşklar yaşardık.
O kadar zengindik ki; hepimiz kardeş veya arkadaştık.
O kadar zengindik ki; birbirimize saygımız vardı..
O kadar zengindik ki; güneş doğudan batardı.
Yani;
Eskiden daha zengindik ve
Yaşadıklarımız şimdiki hayatımızın tam tersiydi.
Ne güzel günlerdi..!
O KADAR ZENGİNDİK Kİİİİİİİİİİ..!