Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
alevi yakıyor beni
sonra suyuna dalıyorum
o kadar berrak ki ...........ÇAĞLAYAN OLDU DİZELERİN SEVGİLİ FATMA..... YÜREĞİNDE SEVGİ FİLİZLERİ EKSİLMESİN.....TEBRİKLER
NAZAN İZMİRLİ
'bakıyorum da bir fidan filizlenmiş
iyi sulandığı belli
aydınlıkta yer tutmus besbelli' Belli ki, yüreğinin gözü ile bakılmış o fidana. Tebrikler Fatma Hanım. Çok güzel bir şiirdi.
yüreğimin gözüyle bakıyorum yüreğine
toprak ve aydınlık
o kadar engin ki
bir yerinde ateş
bir yerinde su
önce ateşine yaklaşıyorum
alevi yakıyor beni
kesinlikle öğledir fatma hanım yakmayan görülmüşmüdür
aşığı yakmayan
şiirinize ve yüreğinize teşekkürler
yüreğimin gözüyle bakıyorum yüreğine
toprak ve aydınlık
o kadar engin ki
bir yerinde ateş
bir yerinde su
----
''gönül gözüyle bakıldığı zaman, ''sevgi''
toprak..ateş..su gibi engin değerlere ulaşır..'
sevgiyle kutluyorum..
derin bir siir yüreginize saglik.kutlarim ayten
Harika bir anlatım. Tebrikler...
yüreğimin gözüyle bakıyorum yüreğine
toprak ve aydınlık
o kadar engin ki
bir yerinde ateş
bir yerinde su
önce ateşine yaklaşıyorum
alevi yakıyor beni
sonra suyuna dalıyorum
o kadar berrak ki
yüzüyorum yorulmak bilmeden
toprağın ise nemli
yeni sulanmış gibi
bakıyorum da bir fidan filizlenmiş
iyi sulandığı belli
aydınlıkta yer tutmus besbelli
Fatma hanım fdan filizlenmiş,aydınlıkla yer tutmuş.ne muhteşem güzel şiir.saygı ve muhabbetlerimle...
Gönül gözü herşeyi görürmüş...sevgiyle.
Tebrikler güzel yüreğe. Sevgiler
yüreğimin gözüyle bakıyorum yüreğine
toprak ve aydınlık
o kadar engin ki
bir yerinde ateş
bir yerinde su
önce ateşine yaklaşıyorum
alevi yakıyor beni
sonra suyuna dalıyorum
o kadar berrak ki
yüzüyorum yorulmak bilmeden
toprağın ise nemli
yeni sulanmış gibi
bakıyorum da bir fidan filizlenmiş
iyi sulandığı belli
aydınlıkta yer tutmus besbelli
Sayın Fatma,O kadar yürekten yazmışsınki etkilenmemek mümkün değil.Sevgiyle kal.
Mürsel Adıgüzel
Bu şiir ile ilgili 24 tane yorum bulunmakta