O Kadar Şiiri - Ahmet Faruk Gün

Duvara asılmış bir resim

Resim de senden izler.

Sararmış yapraklarla süslenmiş,

Bir sonbahar akşamı…

Sırılsıklam olmuş,

Yağmurlu yollar…

Işıklarla süslenmiş,

Islanmış kaldırımlar.

Ve bir kadın…

Ağlamak nedir bilmeyen,

Bir ömür ağlatan bir kadın.

Sonra başka bir resim

Saksafon çalan,

Uzun burunlu bir adam

Ve üzgün bir kemani…

O kadar…

Loş ışıkların

Zar zor aydınlattığı aklım karışık.

Sigaramın ılık dumanı hatırlatmakta seni,

İçtiğim son bardak unutturmakta…

Üstümde yanan elektrikli soba

Önümdeki anılarla süslenmiş masa

Arkamda gülüşmeler,

Sevinçler ve sevişmeler.

Kıskançlıkla bakıyorum etrafıma,

Dayanamıyor gözlerim.

Kapanıyor.

Kırmızı bir tavan, yeşil duvarlar

Tahtadan bir dolap takılıyor gözüme.

Sıska ve tedirgin…

Yaşayacak hali kalmamış.

Ayakta duruyor,

Zar zor…

Düşünüyorum,

Ne yapabilirim yardım edecek?

Hem bana, hem dolaba…

Koyuyorum içine düşlerimi…

Senli hayallerimi,

Sensiz acılarımı,

Hislerimi, gülüşlerimi…

Beyaz tenini,

Kara saçlarını,

Kapkara kaşlarını,

Arsız ama şahane gülüşünü…

Sığmıyor,

Zorluyorum.

Yetmiyor daha bana,

Yetmiyor.

Tıka basa dolduruyorum.

Sonbahar yüklü tabloyu koyuyorum.

Saksafon çalan adamı

Kemaniyi…

Arkamdaki kıskandırırcasına

sevişen, gülüşen insanları,

Sıkıştırıyorum zorla içine…

Daha?

Kapağını kapatmadan önce,

Koyabilirim bir kaç şey daha…

Az önce yüz vermediğim

Bana gülümseyen kızı alıyorum elime,

Dönüyorum masama,

Üstündeki anıları topluyorum tek tek.

Yere düşenlerle birlikte,

götürüyorum dolabın yanına.

Atıyorum içine.

Kapısını kapatıyorum.

Zorluyor biraz,

Ama umrumda değil.

Sığacak…

Üzerine döküyorum

Bardağımdaki son bir kaç damlayı…

Sırılsıklam oluyor dolap.

Çakıyorum çakmağımı,

Yakıyorum.

Parlıyor, ateş alıyor.

O an

Biri yaklaşıyor yanıma

“İyi misiniz?”

Açıyorum gözlerimi,

Ateşe verdiğim dolaba bakıyorum.

Üzülüyorum.

Umrunda değil kimsenin…

Ve sorulan en saçma soruya

En garip cevap çıkıyor ağzımdan;

Sadece

Karanlık bir gece,

O kadar…