Dolu Dolu Kartanesi arasında sevgiyi ararken bir MELEK gözüktü ufuktaki karanlıktan… Sevgiye muhtaç iken o geldi aniden.. Yüzünün Solgun kalmasını istemiyor, kendisine sahip çıkılmasını can-i gönülden istiyordu..
Her ne kadar sevgiyi bulamadıysa o MELEK ona ilham veriyordu.. Biliyordu Çünkü Sahte değildi gerçekti… Düşünüyordu bu kadar dünya tatlısı,Seviyeli, dürüst biri olabilirmiydi.. Düşünüyordu ve onun bir MELEK olduğunun kanaatindeydi.. Ona Sevgiyle Yaklaşıyor Tüm derdine derman oluyordu.. Anne Gibi, Dost Gibi, Kardeş Gibi, Sevgili Gibi Tüm Güzellikler onunla Güzelleşiyordu… Geldiğinde Sanki bir nur doğuyordu.. Onu Görünce Dünyalar sanki onun oluyordu.. Melek Olduğunu Biliyordu.. Tek Bir Korkusu vardı, beni bir gün bırakır bir gün gider mi diye.. Sanki Bir Gün Gideceğini tahmin ediyordu..
Çok küçüktü Sevgiye öyle susamış ki MeleĞinin onu terk Etmesini istemiyordu.. Hiç mi ağızdan bir kötü kelime çıkmazdı bu meleğin, Hiç mi karamsar olmaz, nasıl bir insandı O..! O ki dünyalarda Çok az raslanan nadir insanlardan biriydi..
O BİR MELEKTİ…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta