O Günü İlk Say Şiiri - Necat Önder

Seni mahzun, tedirgin, ürkek gördüğüm zaman
İnan kendime kızıp nefret edesim gelir
Hırsımdan ta beynime sıçrarda üç damla kan
Gönlüm o ıstırabın girdabında delirir

Biliyorum ilk önce ben oldum seni üzen
Seni bilmeden kırdım seni bilmeden üzdüm
Bilmiyorum böylemi kader denilen düzen
Belki akıldan yoksun ve ben ruhtan öksüzüm

En büyük günahım ki seni sevmekle başlar
En büyük ıstırabım seni mahzun görmektir
Kaf dağından dökülsün şimdi başıma taşlar
Tek dileğim ki seni mutlu görüp ölmektir

Ah bir unutabilsen ah bir affedebilse
Ne olurdu Allah’ım bu iş böyle olmasa
Sevgili o günü ilk sayarak bir değişsen
Yüzüme gülebilsen umutlarım solmasa

Ben ölsem aşkım kalır aşkım ölümden öte
Lakin günahlarımı ahret te de yaşarım
Ruhumu kemik gibi tutup atsalar ite
Bacaklarım kırılsa yine sana koşarım

Varlığın beni sarhoş ettiği günden beri
Koşarım kovalarım hayalini tutamam
Karanlıkta ararım beni yakan gözleri
Hafızamı kaybetsem ben seni unutamam

Senin aşkın içimde bir kıvılcım oldu da
Bana en ıstıraplı dönemimi kondurdu
Gönlüm seni ararken hayalini buldu da
En büyük darbeyi de yine yokluğun vurdu