O Günlerimiz Şiiri - Hasan Okursoy

O GÜNLERİMİZ

Hep görünürdü yalnızlığımız
Düşümüz şimdi uzaklarda kaldı
Bizi hiç bırakmadı o günlerimiz
Yanımızda seslendi çocukluğumuz

Sevincimiz bir sakız otu idi
Kirpinin dikeninde korkumuz
Akşama serilirdi kopardıklarımız
Geceye karışırdı yorgunluğumuz

Her gün şendik
Ne kadar esip dursak
Hep uzakları düşlerdik
Orada yıldızlar gibi ışırdık

Şimdi çocukluğumun
Çığlığı var içimde
Dönen çıkrığımızda
Eğirdiğimiz iplikte

İğinde mazurunda
O yıllarımı kim sarar?
Bizi kimler duyar?
Düşümüzü kim yorar?
2
Güz yaprakları diyordun
İşte geldi savrulur durur
Bazen de eser poyraz
Kış üşütür kavurur

Buraları sakın sorma
Çoktan soyundu ağaçlar
Yerden yere uçar yapraklar
Özlenir yazdaki sıcaklar

Karı pekmezle karmayalı
Unuttuk kaç yıl oldu
Gülüşünden günü alalı
Yağmur da bizi unuttu

Gün ay yıl ne ki
Ömür de bitti
Sarı defterdeki
Yaprağım küstü

Bu bulaş ortamında
Her yeri bir korku sardı
Bu şehir gülmesini unuttu
Herkes yalnızlığında kaldı

Görünse de bendeki telaş
Geciken trene oldu yoldaş
Küsüp çekildi köşesine
Kimseye olmadı arkadaş
3
Dilsiz akşamlarda
Kimse kalmasın mahsur?
Sonra çocuklar uzaklarda
Yıkık yıkık konuşur

Sen yine de ol iyimser
Bazen unutulur uzaklar
Dalgınlığınıza düşer
Güz güneşe küser

Şair seni kim anlar?
Uğuldar durur dağlar
Sonra ölüm ayrılığa
Kalır dosta anılar

O değirmende
Her yer yıkıldı
Anılar unutuldu
Kimse sormaz oldu

Zaman dediğin ne ki?
Dereler bayıra alıştı
Rüzgâr fışır fışır esti
Bazen renkler karıştı

Hasan OKURSOY