O Güneş... Şiiri - Mehmet Cebe

Kargalar kendileri haber verdi;
Bed seslere ot tıkayan gençlik,
Nesl-i Cedid’le bir devir sona erdi…
Zulmet dolu kalın perde yırtıldı,
Ağaran kızıllıktan yeşil nurlar atıldı.
Karanlığa dedi şöyle dur.
Her yanda
Huzur huzur…
Bir başka güneş doğdu dünyaya;
Nur nur…
Her ziyada kalbe hitap;
İslam okunur…

Şakk-ı kamer mucizesi; nübüvvete delalet,
Ve o güneşte; zafer bizim diyen bir ruhi halet.
Nakış – nakış işleniyor, çiçek gibi açıyor,
Karanlık üstüne doğan o güneş neler saçıyor?
Nur, huzur…
Her bir ziyası uzun, ince, kırılmaz çizgi
İnsanlığı kuşatıyor.
Meydana gelen bu nurdan çizgi
Küfrü kazıyıp atıyor…
Kainat sevince boğulmuş;
Irmak gibi akıyor,
Göl – göl olup taşıyor,
Cıvıl – cıvıl;
Oluk – oluk…

Ve çatlayan nice gönül dudakları
Ab-ı hayata kavuşacak;
Saadet denizinden içecek
Yudum – yudum, kucak – kucak…
Bir hayal aleminden el çekip
Gerçeğe ulaşacak.
O güneşte insanlık;
Ebediyeti keşfedip,
İslamlığı bulacak…