O Gün Şiiri - Meral Vurgun

oturuyormuşuz güneşe karşı
saçlarının gümüşi grisi
başak sarısıyla
gözlerinin hercai mavisiyle
kucaklıyor beni bir adam

bakış düşürmüşüm turkuazına
bir teras kahve
nehre karşı
başımı gömdüğüm omuzlar
kaya gibi sert
ve kuş tüyü bir yastık kadar yumuşak
acemi düşlerim yol çekiyor
yüzümde seyahate çıkarken
usul usul birasını yudumlayan adam

asılı kalıyor gökyüzüne gülüşüm
ellerimi gömüyor avuçlarına o
oradan buradan konuşuyoruz
türkülerinden başka memleketlerin
kuşlardan, çocuklardan söz ediyoruz
gidip gelerek kendi çocukluğumuza
ne de çabuk akmış zaman denen ırmak
nasıl da büyümüşüz göz açıp kapamadan

kapılmış gitmişiz coşkusuna
yanıbaşımıza konan serçelerin
kuş mu olsaydık yoksa
ya da bulut olup yağmur mu dökseydik
gökkuşağının yedi rengiyle toprağı mı sarsaydık
durmadan açıp yeşererek, sararıp solarak

su gibi akıp giderken gün
ve ben baktıkça derinlerine o gözlerin
sesini katarak nehre konuşuyordu adam
vursam dedim bütün kapıları
parçalasam tabuları
yollarına dolansam
kim duyar ki ölüp gitsem? ...