Bu adam kim,
Silahını bana doğrultmuş...
Benim silahım yok,
Oyuncaktan kamyonum var...
Açlığımı,üşümeyi unuttum...
Annem,babam neden düştüler,
Kardeşlerim,
Hepsi yerdeler…
Anne...
Baba...
Hadi kalkın korkuyorum,
Bu kötü adam benide vuracak...
Elimdeki silahım ateş etmiyor...
Gücüm yetmezki benim...
Hani askerler bizi korurdu baba,
Sen öğretmiştin kardeşlerimle bana,
Şimdi hepiniz yoksunuz kaldım tek başıma...
Sizden öğrendim...
Savaşı,silahı kurşunu,
Öğretmediniz bana kurşundan kalem tutmayı...
Belliki oyun sanıyorlar ölümü benim gibi,
Nasılsa kalkarlar deyip yıkıyorlar hepimizi...
Kumdan binalar kuruyorlar akıllarınca,
Dünyalar dar geliyor onlara...
hani beni dünyalar kadar severdiniz,
dünya o kadarda büyük değilmiş...
yetmiyor insanca yaşamak onlara,
daha büyümeden adam oldum bu topraklarda...
bebekleri unuttum,çocukluğumu bilmeyeceğim asla...
Anne...
Baba...
Açın kollarınızı bana,
Aranıza yatıp uyuyacağım...
Acımıyorlar bu canavarlar çocuklara...
Kayıt Tarihi : 5.2.2013 17:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu resimi gördüğümde ve bunun gibilerine resim veya video dahi olsa şahit kaldığımda nekadar üzüldüm ve parçalandım anlatamam ama içimden geçenler okadar çokki bukadarını anlatabildim.Resimden çok etkilendim o küçük çocuğun bakışlarında okadar çok şey gizliki bunu ne devlet alimleri bilir nede insanlar yanlız o bilir o şahit olanlara bitenler birilerimiz açlıktan birilerimiz savaştan ölürken nasiplerince yaşamıyorlar engel oluyor canavardan insanlar hayvanlarda bile merhamet varken yanlız canavarlarda olmaz merhamet oradaki şehitlerimize ve hala ölen şehitlerimize Allah'tan rahmet diliyorum.Ama bu çocuğun gözlerindeki bakışları asla unutmayacağım.
teşekkürler sayın SAİM
TÜM YORUMLAR (2)