O Gidiyor. Şiiri - Özlem Saba

Leylekler de terk etti şehri,
Gri toz bulutları arsından aydınlığa doğru yol aldı.
Ben arkasından baktım öylece.
Gözlerimden akan yaşlar yangımı söndürmeye yetmedi.
Ve hiç bu denli güçsüz hissetmemiştim kendimi.
Kulaklarımda yankılanan sesi
Ve gözlerimin önünde incelip uzayan bedeni.
Sağduyudan uzak bir isyana dönüşmüştü içimde.

Bu acının resmiydi.
Pişmanlıkların.
İsteyip de yapamadıklarımın.
Öylece yığılıp kalmak istemiştim bulunduğum yere,
Giden oydu.
Aman Allah'ım!
Giden benim yavru kuşumdu.

Giden öbür yarım.
Giden kolum, kanadımdı.
Onu öylece avucuma alsam, göğsüme bastırsam,
Saklasam, izin vermesem gitmesine,
Tutsaklık en çokta kuşları yaralardı.
Onu, onu bekleyen güzel düşlere uğurlarken.
Diğer kanadını kaybetmiş bir kuşun şuursuzluğu içerisinde olsam da .
Tek kanatla uçamayacağımın da farkındaydım.

Düşünsenize, bir daha hiç uçamayacaktım!