O gece Fırtına Vardı

O gece fırtına vardı,
Oksitlenmiş bakır rengindeydi gökyüzü.
Yıldızlar yitip gitmişlerdi tek, tek,
Ayaz,
Paslı bir hançer gibi yüzleri kesiyordu.
Adamakıllı yağmur yağıyordu, yağmur,
Sarhoş adımların izleri siliniyordu.
Çökmüştü sokaklara kopkoyu bir mâtem gibi gece,
İt gibi korkuyordu ışıktan, karanlıklar,
Kuytu, izbe yerlere siniyordu.
Kediler damlarda aşk arıyorlardı,
O gece fırtına vardı.

O gece fırtına vardı,
Kulakları tırmalıyordu, ürkünç sessizlik,
Bir serseri yaşamın isyanı duyuluyordu,
Ta uzaklardan sokak köpeklerinin.
Rüzgar hem cömert, hem sert esiyordu,
Dünyanın bütün yelkenlerini dolduracak kadar çok,
Kanları dondururcasına soğuk.
Adamakıllı yağmur yağıyordu, yağmur,
Şimşekler gökyüzüne Zorro işareti çiziyorlardı,
O gece fırtına vardı.

O gece fırtına vardı.
Bir de sen vardın odamda, kararlı, üzgün.
Bavulunu hazırlıyordun,
Ben çâresiz, şaşkın sana bakıyordum.
Sen susuyordun, gözlerin konuşuyordu,
Bilsen ki,
O buz gibi bakışlarından,
Yüreğim nasıl da üşüyordu.
Kimi gök gürültüsünden korkuyordu o gece,
Ben seni kaybetmekten korkuyordum.
Hazırlıksız yakalamıştı, seni de beni de öfke,
Alışık olmadığımız rollere soyunduk birden,
Ben KALAN oldum, sen GİDEN.
Dilimin ucuna kadar geliyordu, söyliyemiyordum.
Sana “ GİTME,KAL” demek bilmem ki neye yarardı,
O gece fırtına vardı.

O gece fırtına vardı,
Sen,
Geride bırakarak, pişmanlık ve keşkeleri,
Ardına hiç bakmadan, veda bile etmeden,
Kapının tokmağını yönelttin ellerini,
Bir kedi gibi uysal, bir pars kadar yırtıcı.
Tanıdık bir iniltiyle açıldı kapı,
Ve tek bir TIK sesiyle kapandı.
Derin bir sessizlik etrafı sardı,
O gece fırtına vardı.

İSMET TAHTACIOĞLU