O Gece Şiiri - Mert Ali Bedel

Önce kirpiklerim ıslandı yavaş yavaş,
Dişlerimi sıktım, çenem de aciz bir titremeyle.
Adının çokça geçmiş olması benim suçum değildi.
En uzun sustuğum geceydi belki de.
Sonra gözlerime geldin,
İki damla yaş oldun,
Durdun orada, yanaklarımın yatağında bir çağlayan oldun.
Tutamadım o gece hiçbir şeyi,
Zaten ellerin elimde değildi.
O gece adına karıştı pek çok küfür,
Uzun bir keşke oturdu masaya,
O da başladı ağlamaya.
Ne acı, anmak seni yokluğunla.
Bir elimle yaşlarımı sildim,
Diğer elimle anılarını.
Zormuş kalbin, insana ağırlık olması.
Masam kalabalık oldu iyice,
Sen gelmedin yine.
O gece benim sana son ağıdımdı,
Belki de son yaşlarım,
Pişmanlığımla son kez baş başa kalışım,
Resmine son bakışım,
Sana son yazışım.
O gece son kez seni düşündüm,
Durdum biraz, mutluluğuna üzüldüm.
İçimi deştim akan yaşımla,
Seni son kez gömdüm.
Adının çok kez hatırlanması,
Benim kendimi unuttuğumdandır.
Sürekli aynı şarkının çalması,
Seninle geçen zamanlarımdandır.
Nitekim acı dolu bir meziyettir unutmak,
Seni de, beni de kaldırıp bir yere atmak.
Son kez ağladım sana,
Her şeyi unutarak.