Hiç unutmayacağım o geceyi. Hani tam 4 sayfa ile sana açıldığım, aslında kalbiminde dünyaya açıldığı o geceyi. Ulaşamayacağın yerlere kaldırdığımı düşünmüştüm o gece benden uzaklaşma sebeplerini. İçimde ne kadar sen varsan bir anda serdim önüne. Sanırım ilk defa kendinle bu kadar yüzleştin. Bilmiyorum, sanırım bende ilk defa bu kadar yüzsüzleştim…
Seni sana anlatmak yıllardır hayalini kurduğum bir şeydi. Yani içimdeki seni sana… Neyse, duyacağı varmış kulaklarımın senden o güzel aşk cümlelerini. Gözlerimin göreceği varmış uzun uzun gözlerini. Aslında çok da uzun değildi biliyor musun? Çok özlüyor gözlerim gözlerini. Doyamamışlar sana. Ne kadar anlatırsam anlatayım, başaramayacağım hala…
Sana daha okumayacağın yüzlerce şey yazacağım. Haberin bile olmadan içimde öpüp uykuya uğurlayacağım seni. Çocuk gibiyim biliyor musun? Acaba yine gelir mi diyorum. Belki zor tutuyordur kendini bana yazmamak için falan… Öyle misin acaba? Neyse, olacağı varmış. Daha doğrusu öleceği varmış, içindeki ben… Sahi ben bu kadar güçsüz müydüm sende? Bir cümleyle nasıl öldürebildin beni. Ben kan revan rüyalardan uyanıp sevdim seni.
Biliyorum, şimdi olsan yine susmuştun. Sen susarken de çok güzel şeyler söylüyordun be güzelim. Bu kadar susmana gerek var mıydı?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta