O Evdeyim Şimdi Şiiri - İsmail Özabacı

O evdeyim şimdi, senin olduğun yerde, yavaşça açıyorum kapıyı, kim bilir nasıl çıkartırsın anahtarı çantandan, hangi elinle tutarsın yoksa bir elinde telefon mu var, poşetleri yere mi koyarsın ? bilmiyorum içeri girer girmez anahtarı nereye atarsın? Kedin mi gelir ayağına dolaşır, bilmiyorum o poşetlerde ne vardır? Sütlaç mı ? ilk hangi odaya gidersin bilmem, bir bardak su mu içersin önce? Yoksa kabanını çıkartıp portmantoya mı asarsın ?
Hemen TV’ yimi açarsın güzel bir müzik kanalı? Yoksa Radyon mu var bir köşede? Nereye dokunursun en çok, balkonda çiçeklerine mi koşarsın hemen su verirsin ? elim ayağıma dolaşıyor ne yapsam? Nereden başlasam eşyalarla mı konuşsam senin yerine ? uzandığın koltuğa mı uzansam? Elime en çok okuduğun kitabımı alsam? Hangi ayracı kullanıyorsan onumu kullansam? Yada hiç mi olmasa aramızda ayraçlar bizi ayırmasa mı ?
Unutsak mı okuduğumuz o sayfayı, ne fark eder baştan yine okusak, ya da baştan yeniden yaşasak o ayrıldığımız ana kadar? O otogara, o otobüse, o durağa o yalvarışlara yemin olsun ki, tekrar yaşamak isterdim o ana kadar senle olan tüm güzel şeyleri…
O evdeyim şimdi, senin olduğun evmiş orası, uyandım şimdi merak etme…Uzun bir rüyaymış…