O Eski Günler. Şiiri - Yüksel Koç

O ESKİ GÜNLER
Köyüm geldi hatırıma birden
Bu acı an neden bilmem
Kaç kez tökezleyip düştüğüm
Taşlı, çamurlu, tozlu yolları
Bağları, bostanları
Koyun, kuzu otlayan yaylaları
Menekşesi, sümbülü olan dağları.

Toprak damlı doğduğum evler
Çelik çomak oynadığım günler
Soğuk sularında çimdiğim dereler
Ateş yakıp ısındığım kuytu yerler
Kurt uluması duyulurdu geceler
Daha neler neler.

Zemheride açan kardeleni
Yapraklara düşen çiği
Kekik kokulu esen yeli
Doruklara çöken sisi
Kuş sesi, kaval sesi
Ardıç, çam kokusu
Mest ederdi herkesi

Yamalı pantolonum düştü aklıma
Tire bezinden giydiğim goynek
Yalancı atım olan deynek
Anamın ördüğü nakışlı yün çorap
Ayağımda kara lastik, samsun canik
Altları yırtıktı birazcık
İçine su dolardı vıcık vıcık

Sabah er kuşlukta kalkıp
Düşerdik yola yayan yapıldak
Tarlaya giderdik elimizde orak
Rahmetlik babamda
Dert yumak yumak.

Anamın işi dahada zordu
Kolay değil on baş horanta
Yedirilecek giydirilecek
Her birinin ayrı ayrı
Sitemleri kahrı çekilecek
Ev işi aş işi
Bağ bahçe bostan
Derken dışarı işi
Sırtında, sarılı bebesiyle
Patates, pancar tarlası
Mercimek, nohut yolması
Güneşe dayan, yağmura dayan
Ta gün batana kadar
Ojeli tırnaklara inat
Elleri nasırlı, ayakları çatlak.
Sürer gider bu devran
İlk bahar yaz derken güz
Ta ki kış gelene dek.

Bizim oralarda hasat zamanı
Bir telaş ki sormayın gitsin
Kağnı gıcırtısına karışırdı haylarımız.
Türküler söylerdik dertli türküler
Hepside gurbet sıla üstüne
Ta karşı yamaçtan yankılanırdı
Birilerine ses verircesine

Bulgur döverken seten taşında
Belki de soku başında
Yavuklular gelirdi göz göze
Bir utangaçlık çökerdi yüze
Bu aşka saygıdır
Ne hacet başka söze.

O eski günleri hatırladıkça
Yüreğim burkulur içim daralır
Çöreklenir durur dertler döşüme
Hatıralar canlanır gözümde
Acı tatlı birbirine karışır
Bedenim yıllar ile savaşır
Bir şeyler alır götürür benden
Ozan Yüksel’in ömründen

Yüksel Koç