Küçükken evden bisküvi kaçırıp gider karınca yuvalarının etrafına serpiştirirdim. Bu iyi bir şey. Şimdiyse insanlar bana karınca muamelesi yapıp, ezip geçiyor. Bu da iyi bir şey mi?
Ben hayatı hep buğulu bir cam arkasından görmekten sıkıldım. Dışarıda güneş var. Dışarıda gökkuşağı var. Mutlu insanlar, gülen yüzler var. Ben hiçbirini göremiyorum. Gördüğüm her şey bulanık. Gördüğüm her şey sisli. Üşüyorum. Ellerim, kalbim üşüyor. Tutacak bir el olmadığından değil. Tutulacak olan "o" el olmadığından.
Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne
Devamını Oku
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta