O Duvağı Açtım ki Şiiri - Ahmet Yozgat

Evvel zaman içinde bir ibrişim,
Kalbur içinde ibrişimi bükmekti benim işim.
Dediler ki artık sahibisin uygun bir işin gücün,
Geldi artık senin de evlendirileceğin gün.
“Aa, sahi mi bacanak! ”
“Ya ne sandın avanak! ”
Sana bir kız bulduk şıngıllı hamam içinde,
Kilim desenli kına yakılı yumuk yumuk elinde.
“Eh! ” dedim madem öyle. “Ne yapalım, peki.”
Yapıldı denilen bir bir,
Aç doyuruldu, açık giydirildi, yapıldı düğün;
O gün mutluluktan uçtum ben,
Giden gitti, düğün bitti, kaldım ben;
Bir de alnacımda beyaz giysili gelin,
Anlatayım da gülün, başıma geleni:
Ben sanırdım on sekiz yirmi yaşında,
Allı duvak başında...
O duvağı açtım ki… Açmaz olaydım!
Ne göreyim; baş, baş değil sanki bir kabak,
Kabağın ortasında kalaylı bir bakır tabak...
İşinden, gücünden azma mı azma,
Bir dişleri var ki sanki bolattan kazma.
Ensesinin ortasında kocaman bir yayla ki iki telli,
Katır kalçalı, timsah ayaklı ve kurbağa belli...
***
Telaşla fırladım; çıktım, zifaftan dışarı,
Yakaladım beni aldatan kaşarı:
Sordum: Nerden buldunuz bu kızı?
Dediler: “ Masallardaki Ortaköy’den.”
“Babası ne iş yaparmış? Geçimleri nasılmış? ”
“Babası Ortakçıymış. Geçimleri de orta hallice.”
“Orta hâlli ailenin bu kaçıncı kızları imiş? ”
“Altında bir kız, üstünde bir daha varmış.
Yani üç kızın ortancası.”
“Peki, bu kızın yaşı kaçmış acaba? ”
Pek ihtiyar sayılmazmış yani orta yaşlıca…
“Eh, kalksın da bari boyunu, bosunu göreyim,” dedim.
“Kalkmasına gerek yok, orta boylu.” dediler.
“Yani yaşı orta, boyu orta, köyü orta mı bu kızın? ”
Kışın eve kapanır, ortalıkta dolaşırmış her yazın.
Eğitimini sordum, dediler; “Ortaokuldan ayrılma.”
“Kahveyi de orta şekerli içer zannımca.”
Bu durumda altınını takayım alnının ortasına.
Tabii ki yüzüğü de orta parmağına...”
Dedim ki “Ağalar bakmayasınız kusura.”
Ben yatıyorum uzun bir kış uykusuna.
Yani karar verdim ortalıktan kaçmaya,
Gidip, bir masal ülkesinde tezgâh açmaya.
İşte, uydurma bir masaldır bunun adı,
Çiğnemekle değil dinlemekle çıkar tadı...
***