O DAĞLaR Şiiri - Feride Bektaş

Hafif bir rüzgar okşuyordu,
Güneşin altında ki baygın,püsküren küçük dalgaları.
Öte yandan ufukları yaran,
Heybetli,azamet bakışlı,
dağlar;
kızgındı,
Üzerinde tepinen,
Eli silahlı,
Aznavur ruhlu AYRILIKLARA.

O Dağlar ki;
Kurtlar,
Kuşlar,
Ve
Ceylanlar,
birbirleriyle
bayramlaşır,
bulutlarla buluşan güneşin altında.
kah kardelenler,
kah nergisler sunardı;
Misk i anber kokularını,
Kekik kokulu,
DAĞLARA,

O Dağlar ki;
Karaca oğlan’dan ne çok dinlemişlerdi
“ Tozar elif elif,diye” türküsünü.
Kerem ile Aslı’ya kadirşinas,
Ferhat’ın emrine amade,
“Delikli demir çıktı,mertlik bozuldu” diyen,
Köroğlu’na misafirperver,
ne kadar mutluydular,
bir zamanlar,koyun koyuna,
yaşayıp giderlerdi.

O DAĞLARDA;
Bulutlar altında ki kurşuni kayaların;
Gölgesinde serinleyen,soğuk havalar da
Mağaralara sığınan,
Aznavur denen ayrılığın,
ayakları altında
mayınlar patlatıp,
lavlar mı püskürtmeliydi?
Ya da,
alevden taşları
şarapnel parçaları gibi,
sinelerinde;
ölümcül güller açmalıydı.
Hasret denen EŞKİYANIN
Ta dibinden kesmeli
hor ayaklarını.
Öyle def etmeli ki;
Tıpkı dört yandan,
Ülkemi istilaya gelen,
Haçlı çapulcuları gibi,
“geldikleri gibi gitmeliydi…”,
Şimdi;
Eli silahlı,aznavur ruhlu,AYRILIKLARA,
Yataklık yapmakta, O DAĞLAR…

O DAĞLARIN;
Zirvesinden
Eteklerine,
Renga renk,
Katmer katmer,
Vuslat çiçekleri açmalı
Her nevruz da;
bir baştan bir başa,
Dilberler - zılgıtı,
Yiğitler - sevinç narası atmalı.
AŞIKLAR;
Karalar bağlayıp
Ağıtlar yakmamalı,hasrete inat.
Kol kola halaylar çekmeli,
AŞIKLARVUSLATA ERMELİ,
SİTTÎNSENE…
Yeniden doğmalı,
AŞIK Garipler,
Şah SENEMLER....