Düşünen insanın, ruhundaki yalnızlık,
Anılarla kaybolan bir varlıktır,
Karamsar da olsa, aklından geçenler,
Benliğinde bir nokta, her zaman aktır.
Umut denen özlemin, kör olası beyini,
Çok işleyen makine, yorulan bir kuş olur,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta