O çocuksu bakışımda! Şiiri - Zuhal Keskin

Şehirde büyüyen yaşıtlarıma,
Özenerek geçti çocukluğum.
O evimizin yosun tutan duvarında yatarken;
Masmavi umutlarım vardı.
Kendime dair.
Elma şekeri tadında rengin’de.

Ceviz ağacının kokusunu içime çeker,
Yoldan geçen arabaları sayardım.
Annem şimdi gelecek umuduyla.
Her korna sesinde yerimden irkilir,
Göl boyu uzanan o yola bakardım.

Küçüktüm sıcacık bir şefkatle erirdi içimdeki bekleyiş..
Ve anne kokusundaki mahsumiyet.
Hep arka bahçede küçük kedilerle oynar,
Çamurdan pastalar yapardım..
Hiç öle süslü oyuncaklarımda olmadı zaten..
Rengarenk balonlar da uçurmadım hiç gök yüzüne,
Ninni söylemedim hiç uyuyan; oyuncak bir bebeğe.

Pembe düşlerim arasında tutundum hayata,
Nerden bilirdim?
Hayatın içinde yok olduğunu o çocuk gülüşümün.
Ben bunların içinden sıyrılmaya çalışırken,
İnanılmaz acılarla besleyip büyüttüğünü, tırmaladığını körpecik yüreğimi..
Hangi sevdaların ağına itip,
Yalancı bakışların mahsum kurbanı ettiğini.

Sahte yüzlerin esaretini çözmeye çalıştım;
Tüm tutkularımla ve gücümle.
Sınırlarımı her defasında zorlayarak..
Her yaş bir acı daha ekledi acımadan,
Ömür haneme.
Her mahsum sevgi bir ihanet.
Tertemiz sayfalarım yavaş yavaş yırtılmış her sonbaharın bitiminde,
Kimi eline, kimi diline, kimide içine atmış
Hayatın oyunlarını.

İşte!
İnsanları birbirinde ayıran fark..
Bir rol bulup oynadım bende,
Hem de tehlike dolu roller.
Doğuştan bir sıfır malup geldiğim hayatta
Her zamanda öle devam ettiğim.
Nafiledir artık çırpınışlar,yolun sonunda
Bilirim ki artık böyle öleceğimi..
Günahkar ve acı dolu,gözleri uzaklara kapanmış.

Hayıflanır dururum kendime.
Mutluluğu hak edecek biri değilim diye,
Beni ancak mesafelerin paklayacağını bildikce
Uzar giderim sancılı, yaşlı kıyılarımdan..
Mutsuzluk ruhuma işlemişken,
Her şey benim elimde diye
Yok, ok yaydan çıktı bir kere
Sende bilirsin ki gelmez, çocuk bakışımdaki yere
Ruhumu teslim alana kadar.
Umudumun son zerresini çalana kadar

Hayat mı acıdır yoksa ben mi? huysuzum çözemedim
Kendimi suçlasam hayattaki engellerim karşımda durur
Hayatı suçlasam ben bir engel bulurum.
Çıkamadım bu çarkların içinden
Beynim durdu, aklım yorgun..
Ayaklarım ve kalbim en deli fırtınaların içinde kaldı.
Umudum da yok artık arkasına sığındığım
Sürünen mısraların uzantısında
Kendim bile yokum şimdi,
O çocuksu bakışımda!