O Çocuklar Melül Mahzun Ağlaşırlar Durmadan

O çocuklar melül, mahzun ağlaşırlar durmadan
Çığlıkları arşa çıkar, kimsecikler duymaz
Sokaklarda kırılır elleri, kolları taşlarla
Başları kopar çocukların tanklardan açılan ataşlarla
Tıpkı senaryolu bir film gibi seyredilir bu hâl
İnsanlar bakar durur bu ahvâle pervasızca
Ne kılını kıpırdatırlar, ne çıkartırlar sesini
Düşerken Irak’ın, Filistin’in çocukları toprağa

Güneş senelerdir gözü yaşlı doğar Ortadoğu’da
O çocuklar melül, mahzun ağlaşırlar durmadan
Yürekleri yaralanmış analar, döverler bağırlarını
Babalar mı! ya tutsaktır; ya ölmeğe düşmüşlerdir
Ey dünya! sen nasıl bir dünyasın ki, aymazsın
Sağır sultan bile duyarken en kanlı zulmeti
Zâlimler gamsızken, pervasızken bu kadar
Göklerdeki mahşerin sesini niçin duymazsın

Kimler çizdi bu hududu; göklerde kan, yerlerde kan
Yediden yetmişe tüm yüreklerde hicrân
Hükmüne ram olunan zulmetin fermânı
Daha ne kadar sürecek! mazlumlar bütün perişan
İslâm’ın coğrafyası kanla dolmuş çizmelerin altında
Kim hüküm verecek kim, katillerin üstüne fermân
Ah! kim saracak taşlarla kırılmış kolların yarasını
Kim olacak yaralanmış bağırlara dermân

Ben işgale uğramış bir ülkenin öksüz çocuğuyum
Önceki savaşta kaybetmiştim iki kolumu
Şimdi kâtil uçaklar yine ölüm kusuyor
Biliyorum ki, şimdi de alacaklar ayaklarımı
Nerde insan haklarının gözde savunucuları
Bir balinaya günlerce ağıtlar dizenler
On binlerce insan öldürülürken neredesiniz
Çıkın ortaya artık dünyanın hukukçuları
Çıkın ve dur deyin kirli, kanlı savaşa

Çocuğuz; mazlumuz, mahzunuz doğuştan beri
Aldınız elimizden bizi sevgiyle büyütenleri
Kimimiz öksüz kaldı, kimimiz yetim
Kimimizin kardeşleri kara kurşunlara geldiler
Sapan taşlarına karşı, top ateşleriyle öldüler
Bu ağıt, bu feryat, bu hicrân bizim
Ah! yaptığınız savaşlar ne zaman biter
Ne zaman açar topraklarımızda sevgi çiçekleri