O Çocuk Yazıyordur Şiiri - Ömer Çavdar

Belki yine diyeceksiniz ki o çocuk yine yazıyor.
Demeyin sakın, neden yazdığını da sormayın.
Bırakın çocuğu kendi haline.
O çocuk tükenmiştir de yazıyordur.
Hep sonbaharı yaşıyordur da yüreği hiç yaprak açmıyordur da yazıyordur.
O çocuk rüzgarı bile bahane etmeden yazıyordur.
Her gece yastığı otuz tur atıyordur, her sabah kalktığında yine bir hüzün ile uyanıyordur da yazıyordur.
Kalbi diline gelmiyordur belki içinde tükeniyordur da yazıyordur.
Hayalleri hep nöbet tutuyordur da yazıyordur.
En çok da yanlış şairlere yazıyordur.
O sizin gibi edebi bir adam olmadı, istemedi belki.
Belki de birileri sevsin, okusun değil de içindekileri karaladı, binlerce beyaz kağıda.
Hem o sizin gibi olamazdı, sizin gibi yazmazdı.
Çünkü onun aşkı Ay’dan, Yıldız’dan, Güneş’ten küçük olamazdı.
Siz mehtapta aradınız bütün sevdalarınızı, oysa o çocuğun sevdası sevdiğinin gözlerindeydi.
Siz her şiirinizde ona küstünüz o her şiirinde onu daha çok sevdi.
Siz onu cisimlerde aradınız, ararken cisimleri sevdiniz, oysa o çocuk ona her baktığında bütün Dünya’yı sevdi.
Yazıyordur o çocuk işte.
Hep yazıyordur.
Hep yazacaktır…