O Çocuk Büyüdü Şiiri - Gül Atar

Farz et ki çocuktum seni severken,
Ruhum daha çocuktu, benliğim çocuk…
O masumiyetle sarılmıştım sana,
Annem de sendin, babam da…
Sana sarılınca titremem geçerdi,
Kollarında bulurdum huzuru.
Daha mutlu ederdi
Küçücük bir gülüşün,
Nice hediyeden.
Çıkarsız, yalansızdım,
Nasıl ki çocuk kin tutmaz
Sığınır annesinin ardına,
Ben de, onca ihanetine rağmen,
Kin tutmuyor, affediyordum seni!
Deli gibi benimsemiştim!
Bütün kötü huylarına;
Beni ağlatmalarına, yalvartmalarına rağmen,
Yanındayken bile özlüyordum seni.
Çocuk gibiydim işte, anla!
Çocuk kadar masum sevmiştim seni,
Ama sen, beni dipsiz bir kuyuya attın…
Sonra büyüdüm işte;
Olgunlaştırdı benliğimi, ihanetin
Kin de duyuyorum şimdi,
Nefret de ediyorum,
Öfke kusuyor kalbim
Söyle bulabilecek misin?
Gül gibisini,
Yalansız çıkarsızca seveni,
Ellerini tuttuğunda, yüzüne baktığında
Küçücük bir gülüşünle,
Her yaptığını affeden, unutan birini…
Bulamazsın sevgilim, bulamazsın!
Herkes ben mi?
Hediyesiz geçirmez özel günlerini.
Verdiği her şey için bir bedel ödetirler,
Huzurla yatamaz,
Kahkahalar atamazsın!
Yalvartamazsın kuru kuruya,
Ağlatamazsın duygu dolu kalple!
Çıkarsız sevmez kimse seni,
Bilmezler zaten sevmeyi de…
Gelirsin bir gün kapıma,
Elinde yine sadece ceketinle,
Kapıyı açtığımda tanıyamaz, şaşırırsın;
artık o çocuk gülü bulamazsın…
Dedim ya ben öksüz bir çocuktum,
sen büyüttün beni yalanlarınla,
yücelttin her gün verdiğin acılarla…
Ben şimdi olgun bir kadın oldum,
sayende üç kuruşa adam satar oldum,
ne yaparsın sevgilim,
Sen açtın gözümü!
Sevmekte yok artık,
daha doğrusu;
bir bedeli var
Sana da bu ters gelir kaldıramazsın,
şaşırırsın belki öylece kalırsın,
Artık o çucuğun öldüğünü o gün anlarsın…