O’ çocuk Şiiri - Metin Ceylan

Hep, gözlerine bakardım
Başka da bir şey, görmemeliydim zaten
O, on dördünde gonca gül, bense çoktan bağı bozulmuş hazan
Lakin
Bir benim bunu gören, bir benim bunu bilen
O’ kör divane, ayçiçeği gibi güneşi takip eden

Ne idi bende bulduğu?
Ne idi benim yaptığım?
Yoksa
Bir gaflet anımda yüreğimi mi gördü?
O bir türlü harcayamadığım bakir sevgileri mi?
Güya tarzım farklıymış, farklı yaşıyormuşum
Ve aşklarda dürüstlük, saygıya inanıyormuşum
Üstelik,
Beni de anlıyormuş, dahası da var ve beni... tövbe tövbe...

Ne idi bu ısrarın sebebi?
Ne idi bana olan düşkünlüğü?
Yoksa
Bir an boş bulunup ta bir ümit mi verdim?
Veya ben, sahiden iyi mi biriydim... Bilemiyorum
Lakin
Bende olan her şey onun eseri ve onun öğretileri
O’ mu?
O, geçen yıl, beni ve bu dünyayı talihsizce terk edip giden sevgili
Ve bu çocuğun bende gördükleri
Onun yaşama tarzı ve onun gizemli karakteri

Şimdi,
Bunu, kim anlatıp da inandırır bu çocuğa?
Sevdalarda zafiyet, nezaketlerde kusur,
Zarafette tembellik boy, boyken etrafında?
Kim inandıracak bu çocuğu?
Mazideki kadınımın, zarif ve de gizemli sırlarına?

Bunu ben anlatamam!
Zaten, o çocuk ta anlamaz
Lütfen Kader, ona yardım et!
Vefayı ve Sadakati, Aşkı için
Yüreği için de, o’ kadının en nadide sırlarını sen anlat.
Ve her mutluluğu da ona ver, benim mutsuzluğuma inat, benim mutsuzluğuma inat