O Bizim Çocuğumudu Şiiri - Muhsin Koçak

Akıttığı her bir damla yaş gözlerindeki anlamlı bakışları gizlemeye yetmiyordu,

Ufacık bedenine, o koca yüreğinin omuzlarında yaşından büyük yük vardı sanki.
Minik elleri ayazdan kızarmış,üşümüyordu,hayata inat…
Bir yanı sevgiye, şevkate,ve bir yanı anne kucağına hasret saklıydı.

Elinde mendili vardı ama göz yaşını silemez olmuş,

Akıtmıştı içine acıları, yoksulluğu, kimsesizlik ile çaresizliğini damla damla…
Her damlası ruhunu kanatmış, Kader demiş boyun bükmüştü belki de yaşadıklarına...

Kimi zaman tok ama çoğu geceler aç yatardı belki de, anlamlı, ürkek bakışları vardı üzerimde,

bir baktım…ama bir daha bakamadım, bir şeyleri koparıp almıştı sanki yüreğimden.

Bir bayram sabahıydı, gözlerimin termal kamerası alanına girdiğinde,

Yalınızdı, çaresizdi, kimsesizdi, kim bilir hangi fırtınalar yıkmış, tarumar etmişti gönül bahçelerini…
Bayramdı ammaaaa bayram onun neyine? Hiçbir anlam ifade etmiyordu diğer soğuk kış gecelerinden…
Çocuktu, yırtık lastik ayakkabı, yamalı elbisesiyle, çaresiz gözlerle bakıyordu geçenlere, bakışları bir başka anlam yüklemişti körpe yüreğine,
Bir damla daha süzülmüştü gözlerinden, kan kırmızı yanaklarına.

Bir köşeye büzüşmüş serçe misaliydi, ürkekti, yüreği buruktu, çaresizliği haykırıyordu sanki…

Bakmaya utanmıştım bir an, gözlerimi saklamıştım, utandırmıştı insan olduğuma beni…

Sonra bir daha bakmak istedim, kaldırdım başımı…
Minik yüreciği soğuğa dayanamaz olmuş,Olduğu yerde kanatlanıp uçuvermişti...
Bayram onun neyine? Kim bilir Kaç bayram geçmiş,? kimse onu fark etmemişti bile.
gözlerimden bir damla kan, acıtmıştı yüreğimi, utanmıştım kendimden on an…