O bir, insandı.
Kaderi elinde, gidiyordu.
Baktım arkasından.
Perişandı.
Hem gururluydu, hem zavallıydı
Amma,
O bir, insandı.
O bir, insandı
Atsan atılmaz satsan satılmazdı.
Gönlü dünyaya bedeldi.
Her şeyden önce biliyorum ki ben!
O bir, insandı.
O bir, insandı
Öyle tanıdım, öyle bildim onu.
Sevdalıydı.
Kendini koyuvermişti bir karanlık boşluğun içine
Tek sorunu yalnızlık olan
Hala yüreğinde, sevgi taşıyan
O bir, insandı.
O bir, insandı.
Keşke tanımasaydım onu.
Veya!
Hiç dinlememiş olsaydım, iç acıtan hikâyesini.
Üzülmezdim bu kadar.
Demezdim onu hatırladıkça.
O bir, insandı.
17 Ağu. 17
Ahmet Yüksel Şanlı er
Kayıt Tarihi : 17.8.2017 11:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Birini tanımıştım elden ayaktan düşmüş insanların acımasızlığına aldırmadan yaşamaya çalışan .Acıklı bir hikayesi vardı yaşadığı aşk sonrasında gelen ayrılık onu dünyasından koparmış perişan etmişti. Gururlu temiz kalbiyle tanımıştım onu. Bir gün onun evinde yalnız başına öldüğünü kokmaya başladığı sırada komşularının şikayeti ile ortaya çıktığını duyunca çok üzülmüştüm.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!