O bir ateş Şiiri - Mustafa Parlak

Denk geldik alalede bir günde
O; kaşı, gözü gül yüzüyle
Pervanenin ateşiydi
Güneş misali gülüşüyle

Ben; kuru bir gürültü
Toy bir pervane sesiyle
Hiç düşünmedim olur mu diye?
Daldım kor halinde yanan ateşe

Ateş idi gözleri ateş etti bana
Gözlerimin içine baka baka
İçimdeki çocuk heves etti,
Ateş ile oynamaya

Bakıyordu öyle boş öyle alaycı
Buğulu harelerinin farkında mıydı?
Bir alev ki gel der gibi ısrarcı
Çekiyordu beni, dumansız ve esrarlı

Günahı neydi seni görenin
Etrafında pervane gibi dönenin
Öyle hoş latifdi, ateşten elleri
Yakmak oldu pervanesini ilk işi

Heyacanlıydı, avuçları terledi
Nadamet getirip kendi kendine söylendi
Ateşe değer gibiydi,
Oysa emindi, asla değmemişdi elleri,
Bir gürültüdür koptu inletti her yeri
Dağa taşa duyurdu, yare duyuramadığı sesi,

Eza verme sevgili!
Vazgeçtim ben diyemedi
Biraz daha eğlesen diyordu gül sinen de beni
Taptaze duruyordu sevgiliyi gören gül çanağı gözleri
Kavrulmuştu bedeni, pişman da değildi
Değer diyordu değer,
Bu yol, her başı önünde eğer.