O Bilmiyor ki Şiiri - Baki Ortak

O sanıyor ki ben ona
yanlış yaparım…
Oysa bilmiyor,
kalbim onun sessizliğine bile
diz çökmüş bir yolcu,
sürgününü bile sevdaya yoran bir garip.

Bilmiyor ki,
onun tek tırnağına
dünyayı,
öteleri,
varlığımı, yokluğumu
kurban ederim…
Bir tek “iyi ki” deyişi
bana kâinatı unutturur.

Ben bu sevdayı
kimselere anlatamadım.
Sözlerim düğüm,
gecelerim kör bir ateş
ve adını anınca yanan
bir çocuk kalbi saklı içimde.

Onu düşünmek,
rüzgârın tenime dokunuşundan daha gerçek.
Onu özlemek,
susuz bir kuşun gökyüzünü bekleyişi gibi
tükenmekle nefes almak arasında
ince bir çizgi…
Bir ucu yanmak,
bir ucu umut…

Ve ben
her sabah onun hayalini
kahvemin dumanıyla uyandırırım.
Her gece onun yokluğunu
yastığa eğilmiş bir dua gibi taşırım.
Bilse…
Ah bir bilse,
nasıl bir sevdanın ortasında
böylesine titreyerek durduğumu…

Ben kimseye eğilmedim
ama onun gülüşü
alnıma vurulan en güzel mühür oldu.
Kimseye ağlamadım
ama onun adını duyunca
gözlerim kendiliğinden
bir yol buldu yaşlara.

Sevda işte…
Ne akılla çözülür,
ne dille dökülür.
Bir an olur,
yeryüzünde tek gerçek kalır:
Onun varlığı…
Bir an olur,
bütün dünya susar,
o konuşur kalbimin içinden.

Ve ben,
bu sevdanın önünde
kırılmış bir dal gibi değil,
kök salmış bir çınar gibi duruyorum.
Çünkü bilirim,
sevda güç ister,
sabır ister,
kendini yok sayıp
bir tek adı çoğaltmak ister.

Yine de sonunda
bir hakikat vardır:
Ben ona kötülük değil,
ömür adarım.
Ben ona yanlış değil,
kader olurum.
O sanıyor ki ben ona
bir gün küserim…
Oysa bilmez,
ben onun gönlüne
her nefeste biraz daha düşerim.

Ve işte şimdi,
bu şiirin en dip köşesine
kalbimin mühürlediği adı
yavaşça bırakıyorum:

Bu sevdanın kuluyum…
Bu sözlerin ortak sahibiyim…
Bu yolun sonunda duran gönül benim…
Kul Ortak derler bana.

KUL ORTAK