O Bilmezdi Şiiri - Adem İrhan

O bilmezdi.
Ben her gece sokağından geçerdim
Akşam olur, el ayak çekilirdi sokaktan
Zamanı gelirdi tek kişilik vuslatın
Yürürdüm yâre doğru, başı önde ve yorgun
O bilmezdi,
Ben her gece sokağından geçerdim

Her karanlık çökerken, başlar gönlün telaşı
Burkulurdu yüreğim, başlar gönlümün yası
Bazen gece yarısı, bazen sabaha karşı
O bilmezdi,
Ben her gece sokağından geçerdim

Günün yorgunluğunu o sokakta atardım
Hasretine hasret, derdime dert katardım
Basıp geçtiği taşa, topraklara bakardım
O bilmezdi,
Ben her gece sokağından geçerdim

Bilmezdi sokaktaki çeşmeden içtiğimi
Sokağın kokusunu içime çektiğimi
Her gün bir başka hüznü yüreğe ektiğimi
O bilmezdi,
Ben her gece sokağından geçerdim

Bazen çisil çisil, bazen sağanak yağardı
Bazen bulutlar gider, evine ay doğardı
Her geçtikçe oradan, bir tel saçım ağardı
O bilmezdi,
Ben her gece sokağından geçerdim

Ne kimse beni bilir, ne ben kimseyi tanırdım
Sokağında oturan herkesi kıskanırdım
Penceresine bakmak mı? Çok utanırdım
O bilmezdi,
Ben her gece sokağından geçerdim

Üzerimde sokağının tozu kalırdı
Yüzümde gül yüzünün izi kalırdı
Giderken arkada gözüm kalırdı
O bilmezdi,
Ben her gece sokağından geçerdim

Öylesine işte, öylesine geçerdim
Öylesine değil, ölesiye severdim.
O bunu hiç bilmezdi
Ben, her gece sokağından geçerdim