İnanma gözlerine ben, ben değilim.
Biraz kül biraz duman o benim işte.
Ümit Yaşar OĞUZCAN
Bahçeler vardı gül, sümbül, lâle,
Nesimî bahar, nûr saçan jâle.
Apansız geldi şu virân hâle.
Yıkılan hayal, o benim işte!
Sarardı umut, her yanda feryât.
Heybemde azık, tuz bile bayat.
Sırtımda ağır yük oldu hayat.
Yorulan hamal, o benim işte!
Sularda yangın var eyvah, aman!
İnleyip duran, bir hayli zaman.
Rüzgârda biraz kül, biraz duman.
Savrulan misâl, o benim işte!
İçimde binbir kördüğüm saklı.
Çözümsüz, girift, iç içe farklı.
Sıktıkça sıkar, bu nâçar aklı.
Takılan sual, o benim işte!
Divâne Yûnûs, yok fikir serde.
Avcıya sordun yol nedir, nerde?
Kemankeş zâlim, ok derin yerde.
Vurulan maral, o benim işte!
Aralık 2017
1 Nesimî: Yumuşak, hoş, tatlı
2 Jâle: Sabahları yaprak ve çiçeklerde görülen su damlaları, çiy, şebnem
3 Kemankeş: Yay çeken, okçu
4 Maral: Geyik, ceylan
Kayıt Tarihi : 1.6.2021 20:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ümit Yaşar Oğuzcan’ın muhteşem sözlerine, Avni Anıl’ın muhteşem nihavent bestesi eklenince, muhteşem bir şarkı ortaya çıkmış. İşte bu şarkı, bir dert mevsiminde bir gam vaktinde ve yorgun bir gönülden geçince bu mısraları arkasında bıraktı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!