O Benim Babamdı Şiiri - Ahmet Yüksel Şan ...

Bir boşlukta, sallanır gibiydi.
Dalgındı.
Öylesine oturmuş, hareketsizce bakıyordu.
Elinde, sigarası
Dalgın, dalgın güneşin battığı yere.
Sessizlik, içinde.

Ayak seslerimi bile, duymamıştı yaklaştığımda.
Yaklaştım.
Nefesimden geldiğimi anladı döndü, işte o zaman baktı bana.
Sen mi geldin oğul dedi, kısık bir sesle.
Baktım gözlerinde hala, dökülmemiş yaşlar vardı.
Görmemiş gibi yaptı sildi, elinin tersi ile.
Güneşin battığı, yere bakarken, o
Sessizlik, içinde.

Çok derin, düşünceli bakıyordu.
Döndü.
Gidince bir daha dönemeyeceği yere doğru sessizce bakarken.
Baktığı yönü gösterdi.
Bir ben kaldım yaşıtlarımdan o yere gitmeyen, dedi bana.
Anlamıştım onun, neden baktığını!
Sessizlik, içinde.

O, o benim, babamdı.
Hayatının son baharında, o yalnız kalmıştı.
Ne, yapsam hayır derdi!
Yaşadığı yerinden, malım mülküm var der’ de ayrılmazdı.
Zalim görünüşlüydü, yüreği yufkaydı.
Kendi kendine, öleceği günü bekledi, baktı durdu güneşin battığı yere
Hep pencere önünde bekledi, öleceği günü.
Sessizlik, içinde.

09 Nisan 2016
Antalya