Kahkahalarla gittim sanıyor
o gelinliği kendi isteğimle giydim sanıyor
gönlümün istediğile bir yuva kurdum sanıyor
onun o yüce sevgisini küçük gördüm sanıyor
her gelin gibi bende ağlayarak gittim bunu bilmiyor
benimkisi bir mantık evliliğiğdi o başka biliyor
bir yuva kurmak için evlendim bunu anlamıyor
sevgisine saygımı yitirdim sanıyor
keşke insanın içide göründüğü gibi olsa
o solgun yanaklardan bile mutluluk fışkırsa
baygın gözler hep güzellikler görse
etrafımızda hep sevenler ve sevilenler olsa
içimden gelenleri kalemim yazıyor
mutlulukta mutsuzlukta insanın beyninde oluyor
beynin ile kalbin hemfikir değilse işin zor oluyor
her şeyden habersiz o beni mutlu sanıyor......
Haziran 1994
Tahmine YıldırımKayıt Tarihi : 22.3.2006 14:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!