O aşk bizim Şiiri - Hakan Özüçelenk

O gece aşkımızın kaderi yaşanıyordu.
Seni kaybetmek korkusu beni sarıyordu.
Olmaz! seni veremem başkasına zaman durdu.
O çocuk, yolunu kesip sana ne sordu?

O yirmi dört kasım cuma gece kıskandım.
Soğuk bir ter ile ilk aşk acısını yaşadım.
Meğer seni çok seviyormuşum anladım.
Ve pazartesi okul yolunda karşına çıktım.

Soluk dahi almadan yüzüne endişeyle baktım.
O an korkuların en büyük korkusu ile bunaldım.
Yoksa, artık aşkımla tek başıma mı kaldım?
Nefesimi tuttum ve beni gördüğünde umut aradım.

Ve sen arkadaşına sevinçle:'o geldi'. dedin.
Ve ruhuma sonsuz bir mutluluğu verdin.
Yaşasın! sen beni bırakmadığını beli ettin.
Karşı kaldırıma geçip bir melek gibi bana geldin.

Aşk arefesinde cehennem kapısından döndüm.
Gördüm, aşkımın beni hala sevdiğini gördüm.
O kaygı ile artık konuşmak gereğini düşündüm.
Bir anlık duraksama, o an aşkımızı öldürdüm.

Keşke o zor anıma cesaret verseydin.
Naz yapmak zamanı değildi keşke bekleseydin.
O an aşkımızın dönüm noktası, bunu bilmeliydin.
Durup, dönüp, gözlerime bakıp sevdiğimi dinlemeliydin,

O kasım gecesinin üç gün sonrası aşkım volkan.
Sana aşkımı yüzüne söylemediğime bin pişman.
Zor artık aşk şimdi ötelendi hep seni istedim inan.
Nasıl böyle girdin kalbime? sensin yüreğimde atan.

İstanbul yokuş caddesinde bekler aşık ettiğin.
Esir etti sana beni, o doyumsuz güzelliğin.
Sen tadına varamadığım uzaktaki cennetim.
Ben aşkın tarifi diye senin adını söylerim.

Şimdi İstanbul Fatih sokaklarında peşindeyim.
Bana verdiğin güzel gülücüklerin etkisindeyim.
Sen bana aşkın en güzelini verdin artık çaresizim.
Unutma mazide kalsa bile, o aşk her şeyiyle bizim.

Arzu artık içimde yandı, kül oldu kor ateş.
Bu iki ruh iki beden birlikte olmalıydı eş.
Ah arzu! bu aşka acımayan kader kalleş
Ancak ahirette doğacak aşkımıza güneş..