O Anlar Şiiri - Ali Koca

Şerefsiz insanlardan
Kaçıyorum mu yoksa
Bir taraf ta hüzün, bir tarafta kavuşma heyecanı
Gidiyorum
Sevdiklerimin yanında olacağıma
Seviniyorum

Bu son veda
Yıllarımın geçti ği bazen nefretimin kestiği
Hüznü neşeyi aynı anda yaşattığı
Çok sevdiğim
İstanbul mu?
Yaşadığım hayat mı nefret ettiğim

Bir başka burukluk içim de
Tekrar göreceğimi bilsem de
Yorgun gözlerle etrafı süzüyorum
Otobüse binmek için çıktım yola
Dönüp arkama bakmak bile istemiyorum
Ne var ki
Hep acı hep acı
Dostlarım bir kaç ailem güzel anı
Orada olmasam da onlarda kanı

Oradan her dakika uzaklaşıyordum
Boğaz köprüsü
Endamı İstanbul un
Aklımda sırat köprüsü olsa da
Bir bakış İstanbul a sevginin ve nefretin birleştiği

Yavaş, yavaş inanıyordum kopuyordum buralardan
Otobüse binmiş hareket etmiştik
Minik gözleri özlemiştim
Bunun için de o an seviniyordum kavuşacağımdan
Gece ilerken sabahın üşütücü soğuğunda
Son mola yerinde toprağın kokusu burnum da

Ve işte on sekiz sene önce geldiğim
İlçenin garına geri dönüş yapmıştım
Biraz bekledim gelen giden yoktu
Az sonra oğullarım ve babam görünmüşlerdi
Arabadan indiler sarıldım sımsıkı gözlerim doluverdi
Fazla değil bir hafta ayrıydık
Ama giden on bir yıl gibiydi acısı

Köye doğru doğduğum topraklara
O kapısı bir zamanlar siyah olan eve
Görünmüştü evim karşıda işte
Gözlerim papatyamı arıyordu
Göremiyordum camlarda
Yaklaştıkça içim de bir heyecan vardı
O çok küçüktü annesiz büyüyecekti
Mecburdu içim elvermese de
Kapının yanına kadar geldim
Ağabeyleri seslendi baksın diye
Merdivenlerin en üstünde ben en aşağıda
Belirmişti karşımda ürkek utangaç bakışları ile
Beni gördü geri çekildi
Kapının eşiğinden tek gözü görünüyordu
Sevinci de gülümsemesinden okunuyordu
Gözyaşlarıma engel olamıyordum
Yanına vardım kokladım papatyamı
Nefesimin sonuna kadar o kadar güzel kokuyordu ki
Tarifi olmayan bir şeydi
Oğullarımı da aldım girdim bir odaya
Yeniden sarıldım tek, tek hepsine doya, doya
Zor olsa da
Beraberdik bir ömür artık bu hayatta
Onları bırakmayacak yılmayacak yorulmayacaktım
Yemin etmiştim
Ya dayanamaz kaldıramazsam bu yaşadıklarımı
Aklımdan çıkmasa da olaylar
Yine yalnız kalacak çocuklarım birde bensiz ne yaparlar

İşte doğduğum evde
Bir kişi olarak yola çıktığım yerde
Dört kişi olarak aynı yerden yeni bir başlangıç
Üzüntülü olsam da gözüm olmadı olmayacakta hiç bir şeyde
Çocuklarım yanımda yeter bana da
Anam babam var güç veriyor onlarda
Allah ım her zaman yanımda
Ama bunları yazarken kabullenemiyor kader deyip halen ağlıyorum da
Sabrımın bittiği anı yaşamak istemiyorum da
Neler yaşanır neler olur bunu da görürüm hayatımda
Bu karar beynimden çıkmıyor da