O An Ne Zaman Ki Anne. Şiiri - Zeki Tepe

Hayat soğuk ve uçsuz bucaksız yerlere mi,gider hep anne.
Sonunda durak tabelası olmayan bir yola mı,uğrar.
Hep sevenler mi,ıslanır yağan yağmurda.
Yoksa kırık kalple tek başına,dolaşanlar da mı.

Zamanın bir acısı yüz seksen derece midir,anne.
Bir kenarın dan,bir kenarına kaç dikme indirilir ki hayatın.
Yada kaç eşkenara bölünür bir yaşam senle ve sensiz olarak.
Kaç kere saymak gerekiyor ki, seni rüyaların uçsuz bucaksız sahteliğinde.

Hayaller hep hayal mi,kalmalı anne.
N sevenler gerçek nede eski sevgiler,dünden bugüne kalan ne ki.
Herkes rol yapan bir figüran gibi,oynuyor hayatı.
Her şey,yalın ve sessiz bir doğaçlamadan ibaret.

Herkes çok değişti anne,hayatın suni tenefüs saatlerinde.
Sevmek değişti,sevilmek değişti,iklim değişti.
Artık arayamıyor kimse kimseyi,bir çıkarı olmadan.
Sırf bir birini görmemek için yollarını değiştiriliyor,eski dostlar.

Hüzünlerim de artık olgun bir çocuk edasında anne.
Terkedilmiş bir bina gibi,zamana ayak uyduruyorum.
Biri karşıma çıkacak mı,acaba anne restore edebilmek için kalbimi.
Yoksa öğrenmeli miyim,yalnızlığın da bir yasam biçimi olduğunu.

Bir daha belki de yaşayamayacağı aşkları,neden teğet geçer ki insan anne.
İçinde ki sevgiyi,neden dışarı çıkarmaz.
Neden alın acılarım,sevinçlerim,üzüntülerim.
Yasadığım günler yada yaşayıp isteyip de yaşayamadığım günler demez.

Kar ve soğuk vuruyor pencereme,içeri girmek istercesine anne.
Yine kar altında istanbul,gözlerim buğulanıyor eski gün hatıralarında.
Saclarıma düşen aklar da gittikçe artarcasına beyaz.
Çok severdin anne hatırlar mısın karın yağışını,camdan izlerdik
Demli cay kıvamında,muhabbetler ederdik seninle.

Ama anne..!
Sen yoksun yanımda,dışarıda hala kar yağmakta.
Güneş tutsak kaldı sen yokken,yedi tepeden göklere çıkamıyor olmalı,artık.
Güneşin tekrar aramızda olacağı zaman,n zaman ki.
O an ne zaman ki anne.