Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Adı Veliydi…
Fakir fukara dostuydu
Bin hayat mektebi mezunu
Adam gibi adamdı
O adam benim babamdı
NE MUTLU SIZE, HARIKA BIR BABAYMIS BABANIZ
KUTLARIM ANLAMLI SIIRINIZI
....29.şiirinizi okudum burda ara vermek zorunda kaldım...
Babalar babalarımız..sevgisini içinde saklayan..bazen misyonu gereği bize kızan ama hep bizi hayata hazırlayan,öldükten sonra kıymetini farkettiğimiz babalarımız..tşk.ve tebrikler..
babanızın ellerinden saygıyla öpüyorum....
ah ne güzel bir baba şiiri.. hani demiştim yabir şiirimde... baba demeyin bana gözyaşlarım hazır hem de şiirlerdeki gibi zırıl zırıl diye.. ben de dün babam için bir şiir yazmıştım hem yazdım hem ağladım.. 'aç kapıyı' diye.. ::((bak işte yine baba dedin şairim::((
keşke sevgiyle büyüseymiş, sizi de sevgisini bildirerek büyütürdü herhalde. ben bu bakımdan çok şanslıyım.
tebrik ederim
çağlar
O BENİM BABAMDI sizin babanıza benzer di benim babamda kendimi bilene kadar hep kızdım ona ama artık kızmıyorum anlamaya çalışıyorum onun öldüğü yaştayım sizi kutluyorum vedat bey gözlerim dolu dolu okudum gerçekten yüreğinize sağlık dostum sevgiyle kalın
müzeyyen başkır
Ahh o babalar Yokmu!
Teşekürler babalarımızı hatırlatan ve kıymetini gösdteren dizelere.teşekkürler Yüreğinize elinize saglık..Paylaşımlarınıızn devamı dileğiyle.saygılar
Bir iki üç…yedi çocuk büyüttü
Evlatlarına baktıkça içi giderdi;
Öperdi koklardı saçlarını
Amma gene de uykuda severdi..
Sizi çok iyi anlıyorum.Eskiden böyle değilmiymiş.Babalar evlatlarını açıktan sevmezlermiş nedense.Halbuki sevgiyi alan hisseden bir çocuk daha başka duygularla yanaşır babasına.Kafasında soru işareti kalmaz.
Yüreğinize sağlık babanızı onurlandırmışsınız.Allah başınızdan eksik etmesin..
Gururla ve sevgiyle nakışlanmış bu dizeler için O Adam alnından öperdi uykunda.... Ama yüreğini koyardı, öpücük niyetine.... Yüreğine sağlık Vedat Bey.... Duygu seliydi okumalarımız....
'her insanın bir öyküsü vardır iyi yada kötü,zor yada kolay...sizin babanızın zor bir yaşantısı olmuş ama başarmış ne mutlu ona ve ve babasıyla gurur duyan size...benim babam da çöpçüydü ve 3
evladını okuttu bende onunla gurur duyuyorum...sevgilerimle'
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta