Oʟ İм Pos Mevsiм İ·••

Sevgili Bephonka;

Sıcak bir Temmuz sabahı,
Bugün sana Salacaktaki yeni evimden yazıyorum.
Güneş kızıllığını hafifçe gökyüzüme dokundurmaya başladı.
Her yer rengârenk, hayatım gibi endişeli ve sorunlu.
Uzun zaman sonra ilk kez kendimi
yalnız ve paylaşımsız hissettim.
Görmesem de biliyorum ki şuan
duygu yüklü bu satırları okuyorsun.
Son zamanlarda yazmıyorum nedense.
Bunun klasik sebebi ise insanlar olmalı.
İnsanlar; her şeye bir neden olmak zorundalar.
…
Bugünlerde her şey sessiz.
İç çekici bir durumdan bahsediyorum!
Bir süre öncesine kadar varlıkları ile hayatımı dolduran çocuksu güzellikler,
artık büyüdüler ve burada oturmuyorlar.
Yalnızlığın tıpkı bir rüzgâr gibi içimde estiğini hissediyorum.
Bir sevgilim olsaydı ona her sabah bir çiçek alabilirdim.
Veya onu her hafta sonu bir sinemaya götürebilir patlamış mısır yiyebilirdim.
Oysa şimdi bunlardan sadece birini yapmak zorundayım·••
Uzun zamandan beri, umudu, mutluluğu, yaşamı tek bir kadın üstüne
şivelendirmiş olmaktan dolayı tanımlarımda yalnızım.
Oda çılgınlığını beraberinde sürükleyerek hayatımdan çekıp gitti.
Şuan ne hissettiğime karar verebilirim ama bedenim için aynı şeyi söyleyemem.
…
İnsanlar beni içime kapalı, nevrotik ve acı çeken biri olarak tanımlıyorlar.
Bu yanlış anlamanın nereden kaynaklandığını bir türlü bulamadım.
Ve bu sorun halen yaşanılmaz bir biçimde devam ediyor…
…
Hala içimde birşeylerin yaşam mücadelesi verdiğini hissediyorum.
Hayatımda sıkıntı ve karmaşa yaratmak isteyen insanlar,
kendilerini ve varlık nedenlerini açıklayamaz hale geldi.
Uydurulmuş hayaller, metalist sözler, içi boş kavramlar.
İnsanlar yaşamak yerine rol yapıyor nedense!
Bu çok acımasızca!
İnsanlar, derin endişeler, korkular, buhranlar, umursamazlıklar gibi
gerçek anlamda birer salgın hastalık haline dönüştüler…
…
Sana yazmış olduğum güncelerde müthiş güçsüz olduğumu
ve insanların görsel düşkünlüğünden şikayet ederdim.
Bu sabah uyandığımda Bilgisayarımı açıp “Msn” listemi temizledim.
Birkaç not aldıktan sonra kapağını kapayıp dolabıma koydum.
Sanırım bir süre başım ağrımayacak.
Biraz yaşamaktan bahsediyorum; Yaşamak…
…
Geç oldu,
Artık gitmeliyim·••