O... Şiiri - Ozan Oğuz

Bir zamanlar hayallerin koşuşturduğu yeşil çayırlar...
Neredeyse bilinmezlik kadar uzak şimdi.
Hiç görmediğimiz bir resme bakar gibi
Unutulmuş ve üstü örtülü; bir dönemin umudu...
Çorak topraklarda kalan ayak izleri:
Hatıralardaki yeşilin solduğu,
Dayatılan gerçeklerin soldurduğu...

Yaşamak ne için?
Sınırlandırılmış duygular dolanırken
Dünyayı sarmışken yalanlar
Kalpleri kuşatmış karşılıksız yapılanlar
Sevmenin önündeki engeller
Vücudumuza batan dikenler gibi
Yaralarken bizi
Ve kanımız akmazken
Ve öldürmeyen bir zehir damarlarımızda dolaşırken:
Yaşamın son bulmasını arzulatırken

Dönse bir gün çocukluğumuz;
Hayallerimiz ve sevdiğimiz.
Bulutlar yüklense ve boşalsa.
Ve güneşin açışıyla
Masmavi gökyüzünün altında
Her yer yemyeşil olsa
Ve o hep gittiğimiz gizli bahçede
Bulsam onu dere kenarında:
Yaşamın son bulamayacağı
Ve zamanın hükmünün olmadığı
O kutsal ve boyutsuz alanda...

Ardından uyandığımda,
Yok o yanımda...
Açık pencereden baktığımda
Çıplak ağaç dalları karşılıyor beni
Yokluğunda...
Ve sarı bir yaprak içeri süzülüyor
Boşlukta:
Üzerinde bir kaç şu damlası
Nemli yatağın ucunda duruyor.
Ve O...
Bir bulut kadar yakın
Ya da bir yıldız kadar uzak
Belirsiz bir mesafede dururken;
Durgun gölde süzülürcesine ilerleyen
Bir kuğu kadar narin.

Ve o...
Parlayan bir yıldız kadar ihtişamlı
Ve Paradoksları çürüten bir hakikat kadar güçlü!