Nurzal Keser Şiirleri - Şair Nurzal Keser

Savaşan insanların yüreği gibi,
Isınacak dünya.
Suyun buharlaşması artacak.
Antartika eriyecek.
Buzullar, buzdan dağlar olmayacak artık.
Kutup ayıları son demlerini yaşayacak.

Hücrede bir adam,
Sövmüş, söküp almış eline,
Yüreğini kanlı kanlı.
İnceliyor, yakından…
Et parçası, kas yığını…
İlk bakışta!

Çocuklar hayatın en masum yaratıkları
Saf ve temiz kalpleri,
Tebessümlü yüzleri,
Yumuk yumuk elleri ile.
Ve tabi ki mercan gibi gözleri.
Bunlardan dolayıdır

Gezginci insanlar vardır,
Aidiyetleri ruh halleridir.
Sevmez öyle herkes gezip tozmayı,
Zahmetli iştir, bilinir.

Yeryüzünün en çok gezenlerinden bahsetmek gerekirse,

İnsan doğar, küçücük haliyle
Öylece yaşar bir zaman
Sorgusuz, sualsiz, parasız, pulsuz
Sonra yürür, etrafı izler
Biraz biraz konuşur
Seversin, mutlu olur.

Köşe başlarını tutmuş
Korku devleri...
Her sokak başı,
Her mahalle,
Her cadde...
Yeni bir iklim,

Afrikalı bir çocuğum,
Yüreğimden keder ve hüzün eksik olmaz…
Sadece ben değil,
İnsanlar da beni böyle kabullenmiş!
Hâlbuki ben;
Şelaleler gibi coşmak,

Kaldırımda güzel bir kadın yürüyor,
Ve yanında ondan da güzel küçük bir kız.
Diyor ki tüm içtenliğiyle,
Neden insanlar kendi şehirlerinde,
Gönlünce şarkı söyleyemiyor?
Yoksa şarkıları çok mu kötü?

Geçirmiş tırnaklarını bulutlara,
Gözleri faltaşı gibi,
Pençeleri çelikten tırpan,
Çatlayabilir,
Durabilir sol tarafındaki
Ve düşebilir ansızın.

Yıllar sonra bir kasaba gördüm.
Birebir somut
Kendi gözlerimle, canlı.
Geceydi, bir yaz gecesi
Kasabanın ışıkları uzaktan,
Yıldızlar gibi parlak, pasparlaktı,