Biz seninle aynı cümlenin içinde nefes aldık,
aynı rüyanın içinde uyuduk,
can olduk, canın içi olduk...
Ama gel gör ki, yan yana yürümeyi başaramadık.
Bu, sevgisizlikten değildi inan.
Bu, vazgeçmişlikten hiç değildi.
Mutluluk tam şuramda, boğazımda düğümlendi kaldı.
Yutkunamadım.
Meğer o mutluluk zaten bana ait değilmiş,
emanetmiş.
Nefesi olmayan, göğsüme oturmuş bir ağırlıkmış sadece.
Gidişin var ya...
Şimdi neredeyim, hangi enlemi bu kederin?
Bastığım toprak kayıp gidiyor ayağımın altından
Sanki bir uçurumun kenarında değil, tam dibindeyim
Oysa herkes beni düz yolda yürüyor sanıyor
Yüzümdeki o sakinlik, gözlerimdeki o donuk bakış
Sadece ustaca çizilmiş, yanlış bir intiba
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!