Nursu ile Ruhneyin Tutkulanışı

[sabret] bu sonların karanlık gidişlerine
her gidişin dönen aydınlığında ara beni
beklemek böylesi zor gelse de
sen umutsuzluğa kör olsan da
gelecek, gelecek geleceğine
eklendiğin bu kalbin cümlesinde
yüklem olacaksın
dönüşlü fiillerin son hecesinde
işteş bir ruhta kucaklaşacak her şeyimiz
bekleyişin ümitler bestelenecek
sanmaların anmalarına ayna
ufku delinmiş her atıfa mimlenecek
mumyalı ali hislenişlerin
sabret az daha.
dua et benden ve hesapsız amaçlardan
bir bedeldir ödeniyor ömre ve aşka
gerisi hep sondur
sonlar hep mühürlü kavuşmamaların efsanesi
bense o efsanenin anka uçuşlarındayım
kanatlarım şükürler
ve şükrün ruh aynası rızk
ve ben şimdi yaşamanın en zengini
iki tanımlı kelimem beynimde oturur
seni sevmek sevabında
aşk olunur aşka
aşk yaşanır aşka
cemi heveslem buhurdur karanlığa
aydınlıklar sevdanın ekvatoruyken
sen sabret
ki ben Yakup’un babası
ki Zeliha ben doğmadan aşıkmış bana
ki ben aşk
gerisi hep Gülnurul aşkinem