Nurşani Gibi Şiiri - Mehmet Hanifi Keskin

Sadece adını çizmek yetmedi,
Ben de bu hayata bir çizik çektim.
Ömür tükendi de dertler bitmedi,
Ben de bu hayata bir çizik çektim.

Sevda dedikleri büyük yalanmış,
Durulmuyor sular,kökten bulanmış,
Koynumdaki yatan meğer yılanmış,
Ben de bu hayata bir çizik çektim.

Dost dediklerim hep sırtımdan vurdu,
Her yüzüme gülen anamı sordu,
Sen ayırtmadıysan koyunla kurdu,
Ben de bu hayata bir çizik çektim.

Basitleşmiş hayat olmuş güldürü,
Kalmamış çoğunun örfü,kültürü,
Yaşamak anlamsız bundan ötürü,
Ben de bu hayata bir çizik çektim.

Döndürüldüm sanki kanatsız kuşa,
Yıllar geçip gitmiş,emekler boşa,
Çıkınca da yine yollar yokuşa,
Ben de bu hayata bir çizik çektim.

Ben mi çekeceğim her zaman cefa?
Gülmezse gülmezmiş felek bir defa,
Kalmayınca birde kimsede vefa,
Ben de bu hayata bir çizik çektim.

Dalındaki tomurcuğum solunca,
Gülen gözlerime yaşlar dolunca,
Değerlerin tümü altüst olunca,
Ben de bu hayata bir çizik çektim.

Acılarla hemhal olanlar nerde?
Görmez oldu gözler inince perde,
Sevgilerin paspas olduğu yerde,
Ben de bu hayata bir çizik çektim.

(Kahramanmaraş 15.01.2009)