Duygularını dışa vurmaktan korkan bir şair, bu yüzden kağıda döküyor...
Yalnızlık, kâinattaki en huzurlu şeydir.
Hiç kimseye hesap vermemek,
Seni arayıp soranların sadece dostlarının olması,
Kimseye bağlanamamak ve bir daha hiç sevememektir.
Aşk ise hayatından binlerce defa ödün verdiğin şeydir.
Var oldum, öyle güzel gülümseyince.
Yok oldum, sensiz geçen her saniyede.
Kayboldum, sonsuz gerçekliğin içinde.
Buldum kendimi her zerrende.
Gidiyorum dere bucak neredeyim ben?
Ölümün o soğuk nefesini ensemde hissettim,
Karanlık bir odada geçti tüm gençliğim,
Fikirlerim dogma, sevgim sonsuz...
Rüzgarları hiç tanıyamadım,
Mahrum bıraktılar beni rüzgarlardan.
Sade bir yaşam istiyordum Tanrıdan,
Oturduk masaya ben ve ruhun
Birimiz hayattan ayrılacaktı bu son oyun
Çıkardım altıpatları, bir mermi koydum
İlk sen çektin tetiği, boş çıktı, çok korktum
Bana geldi sıra, silahı kendime doğrulttum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!